Papudžije

Gledano kroz historiju nošenje obuće je u uskoj vezi sa kulturom stanovanja. Još u drevnim civilizacijama Starog istoka, gdje nastaju prvi gradovi (urbane sredine), bila je odvojena vrsta obuće po namjeni. Strogo je bila odvojena obuća koja se nosila vani i ona koja se nosila unutar kuće ili hrama. Smatralo se bogohuljenjem ući u hram ili kuću sa obućom koja se nosila van ovih prostora.Takav odnos prema kući i hramu se zadržao kroz  historiju u sve tri monoteističke religije, s tim što se kod kršćana ovo donekle izmjenilo prilikom sažimanja ove religije sa Rimskim carstvom. Papuče tako postaju obuća koja se nosila isključivo u kući i oko kuće. Dolaskom Osmanlija u Bosnu započinje proces urbanizacije naše zemlje osnivanjem gradova tzv. levantskog tipa, gdje je jasno odvojen privredni od porodičnog života u mahali. Papuče su dakle sinonim za  kulturu stanovanja u gradu ili za gradsku kulturu. Sama riječ papuča ima korjen u arapskoj  riječi „babuš“, koja se u perzijskom izgovara „papuš“,a do nas je došla u obliku kao „papuča“.Osmanlije su izvršile organizovanje zanata u esnafe (cehove), a zanatlije koji su se zatekli u Bosni uklopili su se u novoformirane organizacije. Papudžijski zanat je pripao čizmedžijskom esnafu. Ovom zanatu su pored papudžija i čizmara pripali i mestvedžije i firaeldžije. Papudžije se u defterima prvi put  spominju 1530.g. i tu se vidi da su zastupljeni u neznatnom broju, ali već od polovine 16. st. broj ovih zanatlija je veoma narastao.

Zanatlije ovog esnafa su bile smještene u posebnu čaršiju koja se zvala Čizmedžijska čaršija, mada je bilo radionica i u drugim djelovima čaršije. Same radionice su se nalazile iznad dućana i magaza gdje su papuče i prodavane. Najsiromašnije zanatlije su svoju robu izrađivali po kućama i papuče prodavali stranim trgovcima po hanovima ili domaćim trgovcima koje su svi zvali hafafi ili kafafi.  Zanatlije čizmedžijskog esnafa su bili skromnog imovnog stanja, dok su kavafi bili veoma bogati. Za izradu papuča koristi se alat koji je uglavnom isti za sve zanate čija je sirovina koža (terđah, mušte, bičkije, šila, igle, umbe, žilde, alupi i dr.)